De twee van ons

Als ik mezelf beu ben
Wie is dan die ik
Die zich beter dan mij lijkt te voelen?

Ik zie weer mijn ogen
En gun ze geen blik
't Moet tussen ons even bekoelen

Soms hou ik me bezig
Soms wind ik me op
Nu mag er toch iets gaan gebeuren

Voor niemand bijzonder
Maak ik me dan op
Gewoon om mijn kop op te fleuren

Mijn voeten en mijn benen
Liggen op hun dood gemak
In 't gezelschap van mijn tenen
Languit onderuitgezakt

Mijn armen en mijn handen
Bij mijn vingers op bezoek
't Is alleen voor aangelanden
Dit alleen-zijn is een vloek

De ramen van spiegel
Als deuren van muur
Ze dwingen tot zelfcontemplatie

Maar hoed u, als dat gepeins
Al te lang duurt
Groeit onderhuids zelfisolatie

Het blauw van de lucht
Als ons eeuwig decor
Of is het het blauw van de zeeën?

We kijken ons suf
Naar alweer een encore
Van ik en mezelf, wij getweeën

Maar al denk ik me dwaas
En al wacht ik me oud
Al blijf ik dag in dag uit vitten

Dan vind ik me toch
Alles welbeschouwd
Aan die spiegel z'n beste kant zitten

Als ik mezelf beu ben
Kan ik dan ooit weg?
En wie van ons neemt dan de benen?

Ik weet het u zeker
Te zeggen, de dag
Dat mijn spiegelbeeld plots is verdwenen

'De twee van ons' werd ingesproken door Barbara Vanwelden