Handvat

Bekaert-Vannieuwenhuyze Carole staat er op mijn bel.

Bekaert was de naam van mijn man. Zijn voornaam heb ik weggedaan sinds hij gestorven is.

De hond is ook een Bekaert eigenlijk. Ge moet niet benauwd zijn, Milou heeft nog nooit iemand doodgebeten. Het is een puppy van de hond van mijn schoonvader. Maar een hond zet je niet op de bel. Niet dat hij geen deel van de familie is, maar er komt niemand aanbellen voor de hond alleen.

De handgreep aan de deur was er voor mijn man. Ik heb die niet nodig, maar ik ga ze niet weg doen. Ge weet nooit wat er gebeurt. Mijn man lachte toen ze geïnstalleerd was: we hebben nu eindelijk een handvat voor als we ons huis moeten verzetten.

Nico, onze klusjesman die het moest plaatsen, lachte minder. Hij ging hem eerst tien centimeter hoger hangen. Maar mijn man was maar met ruzie een meter zeventig. Nog een geluk dat ik het gezien had. Die stielmannen, je moet er toch altijd bij blijven. Toen hij weg was zag ik dat hij de plug had laten zitten in dat eerste gat. In plaats van dat gat mooi toe te stoppen. Wat dacht hij? Ze gaan dat gat nog wel een keer voor iets anders kunnen gebruiken? Ik versta dat niet. Als ik gemorst heb in de keuken, denk ik toch ook niet: wie weet gaat dat klakske soep hier op het aanrecht ooit nog wel van pas komen?

Maar je kunt er niet de hele tijd bij staan ook, hé. Ik moest met mijn haar naar de coiffeur – dat mocht toen nog. Nu ben ik al maanden niet meer kunnen gaan. Ik durf mijn kop niet meer buitensteken, zo erg is het. Maar enfin. Tegen dat ik terugkwam van de coiffeur, was het kwaad al geschied.

Ik heb altijd liever een houten voordeur gehad. Maar ge moet dat onderhouden, en Eddy was op 't einde geen mens meer om dat te doen. Die vent van die PVC-deuren zei: 'madam, ge moet voor de rest van uw leven naar uw voordeur niet meer omkijken.'

Wat dat Nico gedacht heeft, ik weet het niet. Akkoord, dat handvat moet scheef genoeg hangen, anders heeft het weinig nut. Ge moet er u aan kunnen optrekken. En onze gevel is niet dik. Dat versta ik. Dus hij moest plaats maken. Maar in plaats van een stukske rond die plastiek van dat handvat af te vijlen, had hij een hele schel uit de verse PVC van onze deur gezaagd. Dat noem ik: 'niet peizen voordat je iets doet'. Dat is maar dat.

Ik zeg: 'Nico, is dát proper werken?! Die deur staat hier nog geen maand!' Maar 't was te laat. Met een houten deur plak je daar een nieuw stukje hout tegen, maar met PVC is 't einde verhaal. De dag dat dat handvat weggaat, ziet iedereen dat er een stuk uit de PVC is.

Ons huis is met de slag een stuk minder waard. Vandaar dat ik het handvat laat hangen. Is 't niet voor mij, misschien krijg ik het huis ooit verkocht aan iemand die dat handvat ook kan gebruiken. Dat zou nog de beste oplossing zijn.

Er liggen er binnen nog voor de badkamer en voor de wc, maar die gaat de volgende bewoner er zelf moeten aanzetten. Ik zag het niet zitten dat Nico ook nog een stuk uit onze douche ging zagen of een gat in ons bad ging boren.

Soms denk ik, had Nico direct proper werk geleverd, dan was Eddy misschien niet uitgegleden in 't bad. Maar zo mag je niet denken. Anders zou ik de hond ook de schuld kunnen geven. Als hij niet had staan blaffen, had Eddy gewacht om uit bad te komen tot ik terug was. Ach, had ik en hadden we... Ons Here weet wel wat hij doet... En waarom.